Oto kolejna wystawa prac członków rodziny Popków. Obydwoje tworzą w wymagającej technice akwareli, która potrzebuje dużej wprawy i pewności ręki – nie ma możliwości poprawek, a źle nałożona plama pozostaje na obrazie na zawsze, zmuszając do rozpoczęcia pracy od początku. Róża i Stanisław to głównie pasjonaci, chociaż w szlachetnym znaczeniu tego słowa. Dr Róża Popek była wykładowcą psychologii rozwoju człowieka na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS), a prof. Stanisław Popek zajmuje się psychologią ogólną, psychologią różnic indywidualnych i psychologią twórczości, kierując Zakładem Psychologii Ogólnej UMCS. Przez dziewięć lat sprawował funkcję dziekana Wydziału Psychologii i Pedagogiki UMCS.
Róża Popek, jakby na to nie patrzeć, najbardziej ceni sobie malowanie kwiatów. Jej prace przedstawiają delikatne, ulotne i niekiedy nierealistyczne kwiaty. Choć mogłoby się wydawać, że kwiaty są tematem błahym, są one trudne do oddania w malarstwie. Tak jak portret, wymagają uchwycenia wewnętrznej natury, języka kwiatów i nastroju. Kwiaty są delikatne w swej strukturze i mają efemeryczny, przemijający charakter, zmieniający się z porami roku i z każdym dniem. Kwiaty Róży Popków można łatwo zidentyfikować dzięki nawiązaniom do tradycji malarstwa japońskiego i chińskiego oraz nastrojowości i lekkości jej ostatnich prac.
Tymczasem Stanisław Popek skupia się głównie na pejzażach, często z elementami architektury, zwłaszcza cerkiewnej. Namalował cerkiew w Lutowiskach, która została rozebrana dwa tygodnie później. Również większość poleskich wiatraków, których sylwetki uwiecznił na swoich obrazach, już nie istnieje. Stanisław Popek korzysta z różnych technik: rysunku, grafiki i malarstwa olejnego, ale jego ulubioną pozostaje akwarela. Jego prace były prezentowane na ponad 40 wystawach indywidualnych w kraju i 13 za granicą.